Anılar

 

-İmam Hatip çıkışıydı. Gün batmaya yakın, Çoban Mustafa Paşa Cami’sinin karşısı. Henüz lise yılları ve ergenliğin nirvanası… Arkadaşımla durakta otobüs bekliyorduk. Göz kapaklarından yorgunluğu okunan annesi geldi. Sen de gel der gibi bakınca, birlikte durağın arkasındaki peynirciye girdik. Kızına tek tek peynirinin, reçelinin tadına baktırıp, beğendiyse alacağını söylüyordu. Ben de tezgahın sol köşesinde, bir elimde çantanın askısıyla oynuyor. bir elimle de tozlaşmış zeytin tenekelerinde nota çıkararak onları izliyordum. On kardeş olmanın verdiği çokluktan mı ya da yokluktan mı bilmem ama özenerek ve üzülerekten, bu tablonun benim için imkansız olacağını düşünüp iç çekmiştim.
-Ertesi gün aynı yerde bu sefer tektim. Uzaktan uzun boylu, gür saçlı, gözleriyle gülen bir adam yaklaştı. Boynuna atlamıştım. Babaya düşkünlük ziyadesiyle vardı. Bir iki cümleden sonra elimden tuttu ve dünkü dükkana girdik. Şaşkındım ama henüz farkında değildim. Ve yine o tezgaha, bu sefer arkamı dönerek gözlerimi sileceğim sahne yaklaşmıştı…Nasırlaşmış elleriyle zeytin uzattı önce. Kalbim çıkacaktı. Nasıl olurdu? Dün ütopik dediğim bugün gerçekti… Sonra peynir, reçel derken kendimi, bir elimde poşetler bir elimde gözyaşımla kasada buldum. Tek kelime etmemiştim büyü bozulmasın diye… O küçücük kalbimi duyan Allah’a teşekkürden ağlamış ve o gece uyuyamamıştım…

      Merve Ertan

Alakalı Gönderiler

Yazar Hakkında

Alakalı Gönderiler

Etiketler

Cevap Yaz

Kaçırma